تفاوت بین تولیدکنندگان تایر، مردم و خودروسازان

یک ماه و نیم از آخرین فروش تایرسازان داخلی در بازار می گذرد، اما در این وقفه طولانی مردم با چالش کمبود کالا و افزایش بی رویه قیمت مواجه شده اند.

تولیدکنندگان داخلی به دلیل افزایش هزینه های خود از مواد اولیه داخلی به هزینه های خارجی، چاره ای جز افزایش قیمت ندارند، اما در مقابل، دولت ریسک افزایش قیمت ها را برای جلوگیری از تورم نمی بیند. به همین دلیل بازار با کمبود شدید کالا مواجه است و مصرف کنندگان واقعی تایر قادر به تامین کالاهای مورد نیاز خود نیستند.

مطالبات دولت ها بر کارخانه ها غلبه کرده است و آنها قصدی برای دستیابی به قیمت ندارند و در چنین شرایطی این مصرف کننده نهایی است که متضرر می شود.

اما نباید از این نکته غافل شد که خریداران ایرانی تایر به دو دسته تقسیم می شوند.

گروه اول خودروسازانی هستند که لاستیک را با قیمت دلخواه و البته با شرایط پرداخت چند ماهه خریداری می کنند، اما دسته دوم افرادی هستند که باید خود را با تقاضای کارخانه ها و با کمیاب شدن لاستیک در کشور وفق دهند. در بازار به کالاهای چینی یا محصولات محلی با قیمت بالاتر روی می آورند

اکنون سوال این است: چرا تولیدکنندگان تایر با خودروسازان و مردم رفتار متفاوتی داشتند؟

اگر مردم قدرت مذاکره خودروسازان را داشتند، امروز باید برای هر جفت لاستیک پراید سه و نیم میلیون تومان می پرداختند؟

آنچه مهم است توانایی خودروساز در تامین نیازهای خود از بازارهای خارجی با تعرفه های معقول است و نکته اینجاست. قدرت چانه زنی آنها را افزایش می دهد، در حالی که مردم باید تابع تصمیمات تولیدکنندگان و تنظیم کننده بازار باشند. این شرایط به معنای عدم رقابت بازار برای تولیدکنندگان و واردکنندگان است و این ضعف بر مردم و مصرف کنندگان تاثیر می گذارد. تا جایی که هرکس منشاء بازار را کنترل کند می تواند با کمیت عرضه، تقاضا و قیمت بازی کند.